Fotobespreking anders dan anders

Vanavond bespreken we pin-hole foto’s, foto’s volgens de reportageregels van Life Magazine en vrij werk. En dat is er allemaal. In kleine groepen bespreken we foto’s met de volgende richtlijnen:

1. Geef elke foto een werktitel, alleen maar om onderscheid te kunnen houden
2.  Bespreek en wissel  onderling uit waarom de fotograaf deze foto maakte, m.a.w. wat is de boodschap van de fotograaf?
3. Bespreek en wissel uit wat het sterkste punt van deze foto is.
4. Bespreek en wissel uit welke éne tip je de fotograaf wilt geven.

​Om te voorkomen dat in een groepje foto’s van één der leden besproken worden, schuiven we de eigen foto’s van de leden van elke groep door naar de volgende groep. Omdat er niet door iedereen werk ter bespreking wordt aangeboden, beginnen we iets vroeger dan normaal aan de pauze.

Na de pauze blijken we de extra tijd goed te kunnen gebruiken. Dan presenteert elke subgroep de daar besproken foto’s mét hun bevindingen/antwoorden op de gestelde vragen.  En die zijn weer aanleiding tot onderlinge discussie. Over de bedoeling van de fotograaf blijkt men het in de subgroepjes over het algemeen goed eens te zijn geworden. Veel moeilijker blijkt het om per subgroepje slechts één tip aan de maker te geven, de verbetertips overtreffen in aantal de benoemde sterkste punten.  Over wat de kwaliteit van een foto bepaalt, blijkt men het over het algemeen weer wél goed eens te zijn geworden.

Na de bespreking van elk ingeleverd werk, krijgt de fotograaf zelf het laatste woord. De een legt dan uit waarom of hoe de foto gemaakt is zoals gepresenteerd, de ander gaat de discussie over de gemaakte opmerkingen aan. Verbetertips worden soms genegeerd, soms in dank aanvaard.
Naar aanleiding van de besproken pin-hole-foto’s blijkt het nut van deze, overigens algemeen als boeiend erkende techniek, zeer in twijfel te worden getrokken. Veel verder dan een verwijzing naar het impressionisme komen we niet. En hoe mooi impressionistische kunst  ook kan zijn, over foto’s vinden we blijkbaar toch dat die (eerst en vooral) scherp moeten zijn.

Tijdens de plenaire bespreking van de subgroep-uitkomsten, vinden soms korte onderlinge gedachtenwisselingen plaats. Daardoor  heeft de spreker van dat moment niet altijd de aandacht van iedereen. Als die spreker dan de kunst en vaardigheid bezit om  zonder scheve gezichten en zonder wanklank de aandacht weer plenair te richten, blijkt dat men in deze club wat van elkaar kan hebben. Mij spreekt ook dat zeer aan.

John Melsen